من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم
ندانم کان مَـــه نامهربان ، یادم کنــــد یا نــه؟
فریب انگیـز من، با وعده ای شادم کند یا نه ؟
خرابــم آنچنان ، کز باده هم تسـکین نمی یابم
لب گرمی شـــود پیـــــدا که آبادم کنـــد یا نه ؟
صبا ا زمن پیامی ده ، با آن صیاد سنگین دل
که تا گل درچمـن باقی است، آزادم کند یا نه ؟
من از یاد عزیزان ، یک نفس غافل نیــَــم اما
نمی دانم که بعد از من، کسی یادم کنـد یا نه ؟
رهی ، از نالم خون می چکــد ، اما نمی دانم
که آن بیــــداگر، گوشی بفـــریادم کنــد یا نه ؟
(رهی معیری)
لحظه دیدار نزدیک است
باز من دیوانه ام، مستم
باز می لرزد، دلم، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ !
های ! نپریشی صفای زلفکم را، دست!
آبرویم را نریزی، دل !
- ای نخورده مست -
لحظه دیدار نزدیک است ...
(مهدی اخوان ثالث)
گاهی که دلت به اندازه ی تمام غروبها میگیرد ،
و می پنداری که کسی دلهره های قلب کوچکت را نمی شناسد و
یا کابوسهای شبانه ات را نمیداند ، به یاد داشته باش این تمام واقعه نیست ،
از دل هر کوه ، کوره راهی میگذرد
و هر اقیانوسی به ساحلی میرسد
و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد
از چهار فصل دست کم یکی که بهار است ..
